Anodowanie

Zwiększona odporność na korozję, w tym na działanie słonej wody.
Zwiększona odporność na ścieranie i zarysowania, części są łatwiejsze w czyszczeniu i konserwacji.
Niższy współczynnik tarcia: odpowiedni do stosowania z łożyskami polimerowymi w systemach ślizgowych.
Ulepszone wykończenie powierzchni, usunięcie wzorców obróbki.
Dłuższa żywotność, kolory nienaruszone przez światło ultrafioletowe.

Anodowanie dekoracyjne wg ISO 7599: do 25 µm.
Anodowanie twarde wg ISO 10074: do 100 µm.

Tak, nieznacznie, ponieważ jest to proces konwersji, w przybliżeniu połowa grubości wnika, a tylko połowa powoduje przyrost.
Otwory można zaślepić, aby uniknąć zmiany średnicy.

Tak, ponieważ powłoka jest przekształcana w izolujący tlenek glinu, powierzchnia materiału nie będzie już przewodzić prądu.
Aby zachować przewodność elektryczną, można nałożyć chromianową powłokę konwersyjną (Surtec 650) lub zaślepić otwory/gwinty.

Aby anodować komponent, musi on zostać najpierw osadzony w uchwycie i mieć punktowy styk elektryczny. Anodowanie wykorzystuje pasywację kwasową i elektrolityczną w celu zwiększenia warstwy tlenku. Najlepszą praktyką jest dodanie gwintowanego otworu, ponieważ może to zapewnić bezpieczne połączenie mechaniczne i elektryczne.
Ponieważ jest to wieloetapowy proces zanurzania, części o skomplikowanych cechach wewnętrznych mogą zatrzymywać powietrze lub płyn. Zwykle można temu zaradzić, ale najlepiej uwzględnić to w swoim projekcie.

Część metalową zanurza się w kwaśnej kąpieli elektrolitycznej (można użyć kwasu siarkowego lub chromowego). Przez część i roztwór elektrolityczny przepuszczany jest prąd elektryczny, aby pobudzić tworzenie się warstwy tlenku. Podczas anodowania część jest całkowicie zanurzona, więc prawie cała powierzchnia zostaje pokryta. Zawsze pozostanie niewielki obszar niepowlekany, ponieważ proces wymaga co najmniej jednego punktu przewodzącego na powierzchni części (zwykle jest on ukryty w gwincie lub otworze). Najpopularniejszą metodą jest anodowanie kwasem siarkowym. Oczyszczoną część umieszcza się w kwasie i stosowany jest ładunek dodatni. Płytki są również zanurzane w kwasie z przyłożonym ładunkiem ujemnym. Część aluminiowa łączy się z ujemnie naładowanymi jonami tlenu, tworząc tlenek glinu. Jest to proces pasywacji elektrolitycznej.
Anodowane lub pasywowane metale obejmują aluminium, tytan i stal nierdzewną, ale anodowane aluminium jest najbardziej popularne ze względu na przystępną cenę, łatwość obróbki i niską gęstość.

Protolabs oferuje ten proces tylko dla stopów aluminium.

Istnieje kilka szybkich testów, które można wykonać, aby sprawdzić, czy część jest anodowana.

Kontrola wzrokowa: nawet bezbarwne anodowanie ma nieco inny kolor lub połysk. Proces wytrawiania (etap wstępnego przygotowania) usuwa również większość efektów optycznych powierzchni i śladów narzędzi, co zapewnia bardziej jednolite wykończenie.
Przewodność elektryczna: użycie omomierza lub testu ciągłości w celu sprawdzenia przewodności elektrycznej i rezystancji. Części anodowane nie przewodzą prądu i mają wysoką rezystancję powierzchniową.
Twardość: za pomocą wgniecenia kulowego lub oprzyrządowanego testu wgłębienia przykłada się siłę, aby utworzyć wgłębienie (znak). Im bardziej miękki materiał, tym głębszy jest ten ślad, a anodowane aluminium ma twardszą powierzchnię.
Odporność na korozję: części anodowane znacznie lepiej wypadają w teście ze słoną wodą w podwyższonej temperaturze.

Anodowanie jest zwykle wybierane z 1 z 2 powodów, jako powłoka dekoracyjna lub jako powłoka ochronna. Jeśli wymagany jest estetyczny wygląd, można rozważyć anodowanie ze względu na jego srebrny kolor i możliwość barwienia. Zalecana jest minimalna grubość od 5 do 25 mikrometrów, a jeśli chcesz ją później farbować, sugerowana jest grubość od 15 do 25 mikronów. Części, które są anodowane w Protolabs do celów dekoracyjnych, spełniają wymagania normy ISO 7599.
Jeśli potrzebujesz powłoki ochronnej zapewniającej odporność na zużycie i korozję, dobrym rozwiązaniem są części anodowane na twardo. Im grubsza powłoka, tym wyższa ochrona. Części, które są anodowane w Protolabs na twardo, spełniają wymagania normy ISO 10074.

Aluminium w naturalny sposób tworzy własną warstwę tlenku pod wpływem atmosfery, co nazywa się pasywacją. Kiedy stal lub żelazo utleniają się, materiał rozszerza się, więc rdza ma tendencję do łuszczenia się, umożliwiając dalszą korozję. Kiedy aluminium się utlenia, kurczy się, skutecznie owijając materiał swoją własną, samoregenerującą się barierą antykorozyjną.

Nie oznacza to jednak, że metal jest odporny na korozję, warstwa jest cienka i może ulec wytarciu lub wpływowi innych materiałów. Anodowanie wykorzystuje procesy kwasowe, aby stworzyć jeszcze grubszą barierę ochronną wokół części, zapewniając jej dodatkową ochronę. Oznacza to, że aluminium anodowane, a zwłaszcza twardo anodowane, ma wyższą odporność na korozję i na ścieranie, a światło ultrafioletowe nie wpływa na jego kolor.